53. Wszyscy o mnie pamiętają

Potęga Facebook'a jest niezwykła!

W piątek przyszłam do szkoły o 7:00, weszłam do szatni na w-f, a tam kilka dziewczyn, które już były, zaraz rzuciły się na mnie, krzycząc: "Wszystkiego najlepszego!". No nie powiem, rzeczywiście było mi miło. Niby nic wielkiego, ale bardzo przyjemne zaskoczenie, kiedy osoby, które znasz zaledwie pół roku, składają Ci urodzinowe życzenia. Spora część z tych, które później dochodziły, również pokazały mi, że wiedzą, jakie dziś "święto".

Lecz po chwili przyszła koleżanka, z którą się kumpluję trochę bardziej, to znaczy siedzę z nią na kilku lekcjach i czasem o czymś tam pogadamy. Śmiałam się w duchu, że najwyraźniej ona na fejsa nie weszła. Chociaż tydzień wcześniej coś jej wspomniałam, że mam urodziny w piątek, to jednak chyba o tym fakcie zapomniała.

Później na przerwie spotkałam dwie koleżanki, jeszcze z gimnazjalnej klasy. Razem z nimi i dwiema innymi dziewczynami miałyśmy kiedyś, hmm... może ciężko powiedzieć paczkę, jak już, to one same, beze mnie. No ale powiem tak: trzymałam się przy nich i im nie przeszkadzała moja faza na punkcie SOLEIL. Poza tym znam je z przedszkola i jakoś tak się ich nie wstydzę, czasami z nimi pogadam, o szkole głównie. No i cóż, nie chodzi o to, że chciałam jakiś prezentów, ale byłam pewna po prostu, że będą pamiętały i życzenia mi złożą. Kiedyś składały. Niestety, całkowicie się pomyliłam.

Po powrocie do domu odpaliłam komputer. Zajrzałam na fejsa. Co zastałam? Oczywiście pełno wpisów na tablicy, typu: "Wszystkiego naj!", "100 lat", "Stówka"... Osoby, które znam tylko z widzenia i nawet nie mówimy sobie głupiego "cześć" na korytarzu, musiały dać znać ten jeden raz w roku. Była też wiadomość od koleżanki, którą długo znam i z którą raz na miesiąc/dwa się spotkam. Tylko że o urodzinach nic nie wspomniała, napisała jedynie, że wreszcie ma laptop i żebym wpadła za tydzień, to pogramy w jedną grę i pogadamy. Wieczorem pojawiły się też krótkie komentarze od tych dwóch, które zapomniały. Również od Pe., mojej dawnej przyjaciółki. Przypomniało mi się, jak rok temu przysłała mi prezent oraz pierwsza wysłała życzenia. Później na fb dostałam także wiadomość od tamtej koleżanki z mojej obecnej klasy.

Było mi smutno. Powiem Wam, że czułam się gorzej niż gdyby na fejsie nikt nic mi nie napisał. Po prostu znów widzę, ile znaczę dla innych, zwłaszcza dla tych, którzy powinni pamiętać.

Na szczęście nie wszystkim jestem całkiem obojętna. Od rodziców dostałam z rana kwiaty (skromnie, ale właściwy prezent dostałam przedwcześnie, miesiąc temu, a było to Pismo Święte). Przyszedł jeden es z życzeniami od koleżanki z forum fanów SOLEIL. Wieczorem przyszła do mnie Adzia, dawna przyjaciółka mojej siostry, a teraz trochę moja kumpela. Tylko ona od tygodnia pamiętała o urodzinach. Kiedy przyszła, wręczyła mi śliczną bransoletkę i kolczyki. Zamówiłyśmy pizzę, Adzia sama zaproponowała, że wegetariańską, ponieważ wie, że w piątki nie jem mięsa. Siedziałyśmy do 2:30, oglądając filmy i gadając.

Najpierw byłam smutna, lecz później zobaczyłam, że jednak jest ktoś, komu na mnie zależy (oczywiście poza rodziną). Z Adzią nie potrafię rozmawiać o głębszych sprawach, problemach. Może zbyt krótko ją znam, za rzadko się z nią spotykam, a może dlatego, że się boję, bo na zbyt wielu osobach się zawiodłam. Mimo to jednak czas razem fajnie spędzamy, poza tym widzę, że rzeczywiście mnie lubi. I w sumie cieszę się, że mam ją jedną. Ona mi wystarczy.

52. Habemus Papam!

Jorge Mario Bergoglio.
Nie mogłabym na tym blogu chociaż nie wspomnieć o nowym Papieżu. Niektórzy pewnie mają już dość tematu, o którym bezustannie trąbią media. Nie dziwię się, zwłaszcza że telewizji zazwyczaj nie chodzi o wyjątkowość wydarzenia, a po prostu o pożywienie się sensacją. Mimo wszystko akurat sprawa papieża jest dla mnie niezwykle przejmująca.

W oczekiwaniu na konklawe modliłam się, by nowy papież był wyjątkowy, miał dla mnie szczególne znaczenie. Wiecie, często jest tak, że dowiadujemy się o śmierci kogoś znanego, wielkiego, i niby to przeżywamy, chociaż w rzeczywistości wcześniej praktycznie nie słyszeliśmy o danej osobie. To samo tyczy się zwycięzców jakichś zawodów, różnych wyborów, m.in. właśnie papieża. Najpierw jest sraczka, sraczka wszędzie. ;-) Później jednak tylko nieliczni dokładnie śledzą poczynania Ojca Świętego czy też mogą pochwalić się znajomością chociażby jednej z jego książek, encyklik.

Ze mną nie było inaczej. Być może usprawiedliwia mnie nieco fakt, że w czasie wyboru Benedykta XVI byłam zaledwie dziewięciolatkom. Jednak chwilę przed ostatnimi feriami zimowymi zauważyłam, że ksiądz wpisał w dzienniku elektronicznym temat: "Benedykt XVI". Nie mieliśmy go na lekcji, ponieważ w rzeczywistości jesteśmy sporo do tyłu z programem, ale w papierach jakiś porządek musi być. W każdym razie wtedy właśnie uświadomiłam sobie, że o panującym papieżu wiem tyle, że jest Niemcem. ;-) Nie wiedziałam nawet, jak naprawdę ma na imię. I pomyślałam sobie, że to strasznie głupio nic nie wiedzieć o Głowie Kościoła, w którego wiarę wyznaję. Mimo to temat ten szybko stracił moją uwagę.

Dopiero po powrocie do szkoły na religii mieliśmy temat abdykującego papieża. Tow pewnym stopniu przybliżyło mi jego postać. Zaczęłam się nad tym głębiej zastanawiać, po czym doszłam do wniosku, że bardzo bym chciała, aby nowy papież był dla mnie prawdziwie ważny. Bez udawania, bez tej sraczki, co po kilku dniach przechodzi. Chciałam, by on serio miał znaczenie w moim życiu.

Wczoraj niecierpliwie oczekiwałam pojawienia się kolejnego Następcy Św. Piotra. Aż wreszcie został przedstawiony i wyszedł na balkon Bazyliki. Muszę przyznać, że początkowo praktycznie nic nie czułam. Brak jakichś specjalnych emocji. Zastanawiałam się, dlaczego papież podszedł tak nieśmiało, a teraz stoi, w ciszy spoglądając na ludzi, zahaczając o granice pewnej nadmiernej sztywności. Ale zaraz tłumaczyłam sobie, że to prawdopodobnie jest dla niego niezwykłe przeżycie. Istotnie, nie wyobrażam sobie, co musiał czuć w tamtym momencie, jak wielką musi mieć odwagę oraz jaki strach mu towarzyszy. Zaczął mi nawet imponować ten jego spokój, opanowanie, wzruszenie w oczach. Po dłuższej chwili Ojciec Święty przemówił, następnie błogosławił lud. Wsłuchiwałam się w jego słowa, szukając w nich jakiejś wyjątkowości. Następnie papież skończył mówić, pożegnał się i wrócił do środka.

Wciąż rozmyślałam, zastanawiałam się nad swoimi uczuciami. W miarę tego w moim sercu powoli wzrastała radość. Usiadłam do komputera u celu znalezienia jakichś informacji o Jorge Bergoglio. Z każdą sekundą wyświetlały się kolejne hasła:

Argentyńczyk z Buenos Aires.
Pierwszy papież jezuita.
Pierwszy z Ameryki Łacińskiej oraz spoza Europy.
Zna hiszpański, włoski i niemiecki.
Jako biskup mieszkał w zwykłym mieszkaniu, sam sobie gotował, przemieszczał się autobusem.
Przyjął imię Franciszek, prawdopodobnie na cześć św. Franciszka z Asyżu lub też Franciszka jezuity.
Przeciwnik przepychu w Kościele.
Człowiek skromny, nieśmiały.
Przeciwnik aborcji, eutanazji, mówiący o potrzebie szacunku dla osób "doświadczających w sobie silnych tendencji homoseksualnych", jednak sprzeciwiający się adopcji dzieci przez pary lesbijskie i gejowskie.
Nader współczujący i pomagający ubogim.
Przeciwnik polityki wolnorynkowej.

Moja głowa pełna była myśli, wzruszenia, radości. Postanowiłam się z tym przespać. Natomiast dzisiaj rano, idąc do szkoły, nagle stwierdziłam, że nowy papież faktycznie jest dla mnie wyjątkowy. Nie przez tą liczbę informacji o nim, które odnalazłam. Po prostu w jednej chwili poczułam, że ten papież mnie zmieni. I poczułam się niesamowicie bezpiecznie.

51. Znów wybory

Cześć Wam. Coś mnie tu ostatnio nie ma... I to nawet nie dlatego, że nie chcę. Po prostu... znów nie czuję tego bloga. Chociaż to trochę idiotyczne, ponieważ ostatnio co chwilę snuję jakieś wywody, zastanawiam się nad wieloma rzeczami, myślę o pewnych sprawach, moim stosunku do nich. Problem w tym, że kompletnie nie wychodzi mi przelanie moich rozważań na karty elektronicznego pamiętnika, jakim jest dla mnie Tchnienie Nadziei. Paradoks, chcę dużo opowiedzieć, a zwyczajnie tego nie potrafię. I chyba nawet wiem, z czego to wynika, lecz nie potrafię nic z tym zrobić.

Ale mniejsza z tym. Dziś ponudzę Was problemem, z jakim ostatnio się zmagam.

Przede mną stoi wybór, który prawdopodobnie ostatecznie zadecyduje o tym, na jakie studia będę mogła pójść. Chodzi tutaj oczywiście o wybór trzeciego przedmiotu rozszerzonego, co wynika z tej nowej reformy i panującego systemu. W mojej szkole bowiem dwa przedmioty mam narzucone profilem (są to geografia oraz matematyka), natomiast trzeci każdy wybiera sobie samodzielnie i będzie go realizował od drugiej klasy w grupach międzyoddziałowych, przy czym deklaracje musimy oddać do przyszłego piątku. I tutaj leży mój problem, gdyż języka niemieckiego nie mogę rozszerzyć z powodu zbyt małej liczby osób chętnych na ten przedmiot (musi być minimum 12 osób. Co w takim razie powinnam wziąć? Nie wiem. Za nic Wam ani nawet sobie nie powiem. Wczoraj zrobiłam sobie burzę mózgów (właściwie burzę mózgu mojego własnego). To znaczy przeglądałam w internecie kierunki studiów w celu odnalezienia ewentualnego powołania. Oto tych kilka, które przynajmniej w jakimś stopniu mnie zainteresowały:

Teologia - a śmiejcie się, ja tam bardzo chętnie poświęciłabym się rozważaniu Pisma Świętego. Ostatnio dostałam od rodziców przedwcześnie na urodziny całą Biblię. Do tej pory mieliśmy w domu tylko Nowy Testament (nie mam pojęcia, dlaczego), natomiast ja chciałam mieć również Stary, najlepiej wszystko razem w jednym egzemplarzu, takim tylko dla mnie. Obecnie codziennie czytam sobie jakiś fragment Ewangelii czy też pochodzący z innych ksiąg tekst. Jednak wracając do teologii, myślę, że do tego trzeba poczuć prawdziwe powołanie, nie sądzę, bym się nadawała. Nawet na katechetkę.

Filozofia - to by mogło być bardzo ciekawe, tylko, kurczę, jak zwykle wydaje mi się, że będę na to zbyt tępa.

Filologia germańska - o niemieckim myślę od dawna. Dochodzę do wniosku, że chciałabym studiować kulturę krajów niemieckojęzycznych, mimo iż pewnie będzie ciężko. Tylko że muszę jakimś sposobem przez te dwa lata sama się uczyć i przygotować do matury, chyba że znalazłabym dobrego korepetytora, ale to się wiąże ze sporymi kosztami. Z drugiej strony nie wiem, czy sama będę potrafiła się na tyle zmobilizować.

Architektura krajobrazu - ciekawa i nawet bym siebie w tym widziała, tylko że trzeba się pewnie zapisywać na jakieś kursy z rysunku, bez tego się raczej nie dostanę. A to drogie, poza tym tutaj jednak trzeba mieć duży talent.

Turystyka - turystyka jest fajna, chciałabym dużo podróżować jako przewodnik czy też pracować w jakimś biurze podróży. Tylko tu by się przydało perfekcyjnie umieć angielski, najlepiej mieć talent do języków...

Kulturoznawstwo, religioznawstwo - inne kultury i religie bardzo mnie ciekawią.

Nie wiem już, nie mam pojęcia, na co iść i jaki przedmiot mam teraz wybrać. Nie wiem, dlaczego podświadomie ciągnie mnie bardziej do kierunków humanistycznych. Z jednej strony czuję, że tam można nauczyć się myśleć, wyrażać swoje poglądy, precyzować je, zastanawiać się nad wieloma problemami. Ale ja się na te kierunki raczej nie nadaję, przecież moja umiejętność czytania to jest jakaś porażka, a na studiach humanistycznych lektur jest od groma. Ja powinnam pójść na coś ścisłego, gdyż przy niewielkim wysiłku matma nie jest dla mnie problemem, poza tym lubię rozwiązywać wszelkie zagadki i łamigłówki. Ale to mi się wydaje jakieś takie zbyt stałe, zbyt logiczne, nie ma tu miejsca na odczucia, na przemyślenia. Matma uczy przede wszystkim logiki, nie subiektywnych przemyśleń i formułowania poglądów.

Bez sensu, bez sensu. Co ja mam wybrać? Kierować się sercem czy rozumem?

W sumie jakoś się nie boję. Ostatnio mam chyba nazbyt optymistyczne podejście do życia. Nawet teraz, gdy po głębszym zastanowieniu przeraża mnie myśl o mojej przyszłości, to jednak jakoś to olewam, ignoruję i w sumie mam w sobie poczucie szczęścia. Wierzę, że Bóg mnie poprowadzi. Lecz coś trzeba w końcu wybrać. Pytanie: jak to zrobić, by nie żałować?

50. Jubileusz + stronki językowe + Liebster Award

Pięćdziesiąt postów za mną. Poza tym przegapiłam rocznicę założenia bloga, która miała miejsce jakoś na początku stycznia. Po raz pierwszy coś takiego mi się zdarzyło. Mam oczywiście na myśli tak długie wytrwanie w pisaniu w jednym miejscu. Mój najdłuższy blog miał góra trzy miesiące, więc nie ma co porównywać.

Czy przygotowałam coś specjalnego na tę notkę? Oczywiście, że NIE! 50 to tylko liczba i osobiście nie widzę przełomowego momentu oddzielającego starsze wpisy od tego (już bardziej post 49 mógł być swego rodzaju otwarciem nowego rozdziału, gdyż wtedy rzeczywiście sporo zmieniło się we mnie, w moim podejściu itd.). Rażącej różnicy między notką nr 50 a np. nr 49, 38 czy 23 też nie dostrzegam. Tak więc chyba obejdzie się bez podsumowań, postanowień, hucznego świętowania.

***

Dzisiaj właściwie miałam tylko polecić kilka stronek, na które ostatnio natrafiłam. Mają one na celu przeważnie poprawienie Waszej znajomości języków obcych. Serdecznie zachęcam do zajrzenia tam, ponieważ według mnie są to adresy naprawdę godne uwagi. A więc:

www.tatoeba.org/pol/
Strona jest swego rodzaju grafem językowym. Znajdziecie tam przeróżne zdania we wszystkich możliwych językach świata, począwszy od angielskiego i niemieckiego, poprzez grecki, węgierski, albański, aż po jidysz, farerski, teochew i inne, o jakich nigdy w życiu prawdopodobnie nawet byście nie usłyszeli. Stronka całkowicie darmowa. Każdy może wpisywać własne zdania, np. po polsku, tłumaczyć je np. na niemiecki, po czym kolejna osoba dopisuje znaczenie węgierskie, a jeszcze inna japońskie, i tak dalej. Podobno nauka całych zdań to najlepsza metoda, dlatego uważam ten portal za bardzo wartościowy.

www.fiszkoteka.pl/
Nauka poprzez popularne fiszki. Możemy pobierać gotowe zestawy oraz tworzyć własne. Portal przeznaczony zarówno do nauki języków obcych, jak i zwyczajnych przedmiotów szkolnych typu: biologia, matematyka, historia, a także całkiem innych rzeczy, jak prawo jazdy - wszystko zależy od pomysłowości. Muszę przyznać, że strona ta jest bardzo komercyjna, wiele usług typu: specjalne kursy, brak limitów wymaga wykupienia konta premium. Jednak podstawowe funkcje są dostępne za free, także również zachęcam do przetestowania witryny.

www.lang-8.com/
Piszesz jakieś zdanie lub najlepiej  kilku/kilkunasto- zdaniową wypowiedź w języku, którego się uczysz, a native speakerzy lub osoby znające świetnie dany język poprawiają Twoje ewentualne błędy. I w drugą stronę: to Ty poprawiasz błędy obcokrajowcowi pragnącemu poznać Twój język. Bardzo polecam tę stronkę, można poćwiczyć pisanie pełnych wypowiedzi i zdań, co z pewnością jest ważne. Dodatkowo można złapać kontakt z ciekawym obcokrajowcem. ;-)

www.internetpolyglot.com/
Również ciekawa stronka służąca do nauki poprzez zabawę czy internetowe fiszki. Spora baza językowa. Polecam wypróbowanie.

Myślę, że korzystanie z tego typu stron niezmiernie pomaga w nauce języków obcych, pomaga nam szlifować swoje umiejętności. Także zachęcam do zajrzenia.

***

I to miało być wszystko, jednak dostałam nominację od Mélancolie Démon (dziękuję!) do popularnej ostatnio zabawy blogowej Liebster Award (mam nadzieję, że tak to się pisze). Pozwolę sobie skopiować ogólne zasady tejże gry.

Nominacja do Liebster Award jest otrzymywana od innego blogera w ramach uznania za "dobrze wykonaną robotę" (i tutaj wielki znak zapytania - niby ja na to zasłużyłam!?). Jest przyznawana dla blogerów o mniejszej liczbie obserwatorów, więc daje możliwość ich rozpowszechnienia. Po odebraniu nagrody należy odpowiedzieć na 11 pytań otrzymanych od osoby, która Cię nominowała. Następnie Ty nominujesz 11 osób (informujesz je o tym) oraz zadajesz im 11 pytań. Nie wolno nominować bloga, który Cię nominował.

Grę tą wypatrzyłam już jakiś czas temu na kilku blogach, ale jakoś mnie do niej nie ciągnęło. Okej, jest to ciekawy sposób na dowiedzenie się czegoś o ulubionych blogerach, a także zdarzają się rzeczywiście intrygujące lub skłaniające do zastanowienia pytania. Jednak powiem szczerze, że nie chce mi się bawić w blogowe łańcuszki. Nie potrzebuję również rozsławienia swojego bloga. Dlatego też postanowiłam darować sobie udział w tej zabawie, przynajmniej do pewnego stopnia. Dobrze, odpowiem na pytania Mélancolie Démon, ponieważ są dość ciekawe. Napiszę również swoje, jednak nie chce mi się wybierać 11 osób i rozsyłać im zaproszeń do tej jakże zaszczytnej gry. Kto chce, niech sam sobie na nie odpowie: na swoim blogu lub we własnym pamiętniku. Ja tak właśnie spisuję sobie te rzeczywiście ciekawe pytania w prywatnym notesie, staram się na nie odpowiedzieć, a przez to lepiej poznać i być może zrozumieć siebie.

Uff, no to jedźmy z tym.

1. Co byś zrobiła, gdyby okazało się, że przespałaś 10 lat?

Na pewno byłabym ciekawa, co przez ten czas się wydarzyło. W moim życiu raczej niewiele, skoro je przespałam, ale za to w państwie czy na świecie z pewnością coś się pozmieniało. Obserwowałabym różnice, jakie zaistniały między znanym mi światem a nową rzeczywistością. Być może przeżyłabym szok, w każdym razie pozytywne zaskoczenie by to raczej nie było. Pewnie sporo bym nad tym wszystkim myślała, próbowała wyciągnąć jakieś wnioski. No i szukałabym sposobu na cofnięcie się w czasie.
Myślę, że coś takiego właśnie przeżywam. Owszem, w moim życiu do tej pory wydarzyło się wiele ciekawych albo dziwnych rzeczy, które zapamiętałam, jednak zdaję sobie sprawę z tego, że sporo czasu zmarnowałam. Myślę, że teraz ważne jest dla mnie, aby wykorzystywać każdą chwilę lub przynajmniej większość momentów, by za kilkanaście lat nie żałować utraconej młodości.

2. Czy jesteś tolerancyjna? Uzasadnij.

To trudne pytanie, nad którym sama od dość długiego czasu się zastanawiam. Zdecydowanie staram się być. Uważam, że każdy ma prawo słuchać dowolnej muzyki, ubierać się tak, jak mu się podoba, mieć nawet najdziwniejszą pasję, jeśli to go serio kręci. Pod tymi względami raczej jestem tolerancyjna, z reguły nie komentuję ubioru czy upodobań innych na głos, może mi się coś nie podobać, ale zachowuję to dla siebie. Jednak są rzeczy, których nie akceptuję i nie rozumiem, jak np. palenie, narkotyki, aborcja. Co do związków homoseksualnych nie potrafię się ustosunkować. Z jednej strony jest to dla mnie sprzeczne z naturą i wiarą chrześcijańską, z drugiej może faktycznie człowiek powinien mieć wolność w wybieraniu partnera, a poza tym nie wiem, czy nie traktować tego jako chorobę. Chociaż wiem też, że wiele osób uznaje siebie za homoseksualnych lub też robi dziwne rzeczy zwyczajnie dla szpanu, nie dlatego, że naprawdę tak czuje i tego nie pojmuję. W sumie... nie, zdecydowanie jestem przeciwna, ale naprawdę różnie na to patrzę, raz bardziej ostro, raz mniej i często mam wątpliwości. Mam też bardzo zawiłe podejście do religii. Często słyszy się, że to prywatna sprawa, ale jednak... Ech, tego raczej nie potrafię póki co wyjaśnić. W każdym razie dążę do ustalenia granicy prawdziwej tolerancyjności i akceptacji, gdyż pewne sprawy po prostu nie mogą być uważane za brak tolerancji, gdyż są one sprzeczne z naturą człowieka. Nie wszystko można akceptować.

3. Co Cię zachęciło do realizacji swojej pasji?

Jeśli chodzi o pisanie bloga, to ono z pewnością nie jest moją pasją. Lubię to robić w pewnych chwilach, jest to próba wyrażenia moich poglądów, których czasem nie potrafię nawet ubrać w odpowiednie słowa. Pisanie jest mi potrzebne w przezwyciężaniu nieśmiałości oraz bierności na wiele spraw. Natomiast nie wiem, czy w ogóle coś mogłabym nazwać swoją pasją. Mogę powiedzieć: rozmyślanie? Bo bardzo lubię myśleć, rozważać różne problemy, wyrażać swoje opinie, jednak dzieje się to przede wszystkim w mojej głowie, zdecydowanie nie publicznie. Nie umiem rozmawiać, nawet zbyt specjalnie pisać. A co mnie skłania do rozmyślań? Chyba jakaś wewnętrzna chęć poznania, niedosyt, żyłka filozoficzna. Chciałabym uformować swoje poglądy, chcę je rozwijać, by we mnie dojrzewały. No i sądzę też, że bez myślenia, stawiania pytań i poszukiwania odpowiedzi nie dałoby się zachować w sobie człowieczeństwa, byłoby się zwyczajnie głupim. Według mnie życie bez nawet najdziwniejszych przemyśleń, życie oparte wyłącznie na zabawie nie miałoby najmniejszego sensu. A wracając do pasji, mogłabym pokusić się o określenie ją języka niemieckiego. Lecz sama nie wiem, nie mam na tym punkcie mega bzika, a jednak bardzo zależy mi, aby opanować ten język, zdać maturę i w zasadzie to na razie wszystko. Właśnie to są te powody, które zachęcają mnie do realizacji tejże "pasji".

4. Czy uważasz, że rośliny także "czują" i wymagają szczególnej opieki, takiej jak zwierzęta?

Trochę o tym kiedyś myślałam, ale... jakoś niespecjalnie poruszył mnie ten problem. Jeśli chodzi o ekologię, to jak najbardziej jestem zdania, że trzeba o nią dbać, gdyż niebawem wykończymy ten świat. Jednak nie czuję jakiejś specjalnej więzi czy miłości do roślin. Nie umiem sobie wyobrazić, że czują, że posiadają jakąś mentalność. Póki co nie potrafiłam zostać wegetarianką, tak więc ciężko mi zajmować się jeszcze uczuciami roślin.

5. Wolałabyś oddać pieniądze na rzecz dzieci chorych na nowotwór czy schroniska?

Rozumiem, że chodzi o schroniska dla zwierząt, tak? To również ciężki dla mnie problem. Zabijanie zwierząt uważam za bestialstwo, a jednak nadal jem mięso. Strasznie żal mi dzieci chorych na nowotwór, inne tego typu poważne choroby i kalectwa, a także głodujących dzieci Afryki czy ludzi bezdomnych, a mimo to rzadkością jest u mnie branie aktywnego udziału w akcjach pomocy czy zbiórkach pieniędzy na te cele. Zarówno jedno i drugie bardzo się we mnie kłóci, lecz to nie ten temat. Na Twoje pytanie nie potrafię odpowiedzieć. Jeśli miałabym możliwość, podzieliłabym pieniądze po połowie, jeśli nie - nie wiem, co bym zrobiła.

6. Wstydzisz się swojego wieku? Uzasadnij.

Trochę dziwne pytanie. Uważam, że wiek to tylko liczba, która może świadczyć jedynie o tym, jak długo kształtowały się nasze poglądy, osobowość, no i jak długo jesteśmy na tym świecie. Starsza osoba pewnie ma więcej doświadczenia, jednak wcale nie musi być mądrzejsza. Często zdarza się, że dziesięciolatka ma znacznie dojrzalsze poglądy i opinie od dziewiętnasto- czy trzydziestolatki, która już przecież teoretycznie przeszła młodzieńczy bunt i powinna być w jakimś stopniu ustatkowana. Niektórzy licealiści traktują z góry gimbusów, a przecież jeszcze rok temu mogli sami reprezentować daną grupę. Myślę, że dojrzałość poglądów nie zależy od wieku, a raczej od środowiska, w jakim się żyje, od sytuacji rodzinnej, czasów, w których jest się uwięzionym, od osobistego spojrzenia na świat.
Jeśli o mnie chodzi, czuję, że psychicznie nie jestem jeszcze licealistką. Niektóre moje poglądy są naprawdę dziwaczne i może zbyt naiwne, do wielu bardziej przyziemnych spraw zdecydowanie nie dorosłam i z pewnością będzie mi ciężko wkroczyć w dorosłość, za mało wiem.

7. Co sądzisz o mobbingu?

Uważam, że ludzie zakompleksieni lub wywodzący się z nieciekawego środowiska często próbują się dowartościować poprzez uprzykrzanie życia innym. Oczywiście jestem przeciwna znęcaniu się psychicznemu czy fizycznemu i uważam, że należy z tym walczyć, a także wspierać osoby, z których ktoś inny robi sobie worek do bicia. Nie wiem, co jeszcze mogę tu dodać.

8. Jaki jest cel Twojego istnienia? Dlaczego żyjesz?

Żyję, bo Bóg mnie chciał. Inaczej być nie może. Celem mego istnienia jest kształcenie w sobie pewnych poglądów, wartości, głoszenie prawdy o Chrystusie, w którego wiarę wyznaję, dążenie do zasłużenia na zbawienie i życie wieczne. Ostatnio bardziej poczułam, że być może Bóg przygotował dla mnie jakieś konkretne zadanie, ma dla mnie plan. Chciałabym to zrozumieć i podążać zgodnie z wolą mego Ojca. Myślę, że celem ludzkiego życia jest również zmienienie jakiejś niewielkiej cząstki świata wokół siebie na lepsze i to również chciałabym potrafić kiedyś uczynić.

9. Czy zgadzasz się z twierdzeniem: "Nic nie zdarza się przez przypadek"?

Myślę, że wszystko dzieje się tak, jak Bóg zaplanował. Wszystko, co się dzieje, tak właśnie miało być, ma jakąś przyczynę. Uważam, że trzeba to zaakceptować i podążać ścieżką, którą wyznacza nam Bóg.

10. Mianem "dziwnych" oraz "innych" nazywasz...?

Inny jest każdy z nas. Nie uważam człowieka o ciemniejszej skórze, skośnych oczach, niepełnosprawnego czy bezdomnego za kogoś gorszego ode mnie. Wszyscy jesteśmy ludźmi, łączą nas pewne cechy, jak kształt ciała, zdolność do uczuć, bicie serca. Na można podzielić ludzi na "takich jak ja" oraz "innych". Wszyscy jesteśmy tacy sami i wszyscy jesteśmy inni, wyjątkowi, niepowtarzalni. I sądzę, że w życiu należy pamiętać przede wszystkim o miłości do bliźniego i o tej równości. Gdyby wszyscy to zapamiętali i zastosowali, nie byłoby wojen, głodu, nieszczęść, wyśmiewania się.
Mówiąc o kimś, że jest dziwny, wydaje mi się, że jego zachowanie nie jest zbyt ludzkie, nie jest zbyt człowiecze. Nie mam tu jednak na myśli niepełnosprawnych czy obcokrajowców o innych zwyczajach i tradycjach. Chodzi mi bardziej o pewne odgórne, człowiecze zasady, których nie będę teraz opisywać.

***

Miało nie być żadnego specjalnego posta z okazji tej pięćdziesiątki, a tymczasem wyszedł chyba najdłuższy, jaki do tej pory napisałam, a poza tym, co ważniejsze, jest to post najbardziej wyrażający pewne moje odczucia i refleksje. Paradoks, nie? Może jednak ten jubileusz jest wyjątkowy i ma zapoczątkować nową erę tego bloga? A może... po prostu to przypadek, że Liebster Award trafił akurat na 50-tą notkę, a kolejne będą jednak bardziej zbliżone do poprzednich. ;-)

Moich pytań jednak nie podaję, nie mam teraz pomysłu na w miarę inteligentne niewiadome, a to raczej bezcelowe, bym zapytała o Wasze ulubione zwierzę czy kolor. Trzymajcie się!

49. Pan jest pasterzem moim!

Co do wegetarianizmu - ech, musiałam przestać. Nie dlatego, że nie chcę albo że roślinne jedzenie mi nie smakuje. Bardzo chcę być wegetarianką. Zaczęłam ograniczać mięso, jadłam je tylko na obiad co drugi dzień, bo coś jeść trzeba, a sama nie umiem gotować. Zerwałam całkowicie z szynką. Niestety, po półtora tygodnia czułam się zmęczona, a kiedy z rana zobaczyłam, że mój i tak płaski brzuch zrobił się wklęsły, stwierdziłam, że to nie tak miało wyglądać.

Obecnie staram się jeść mało mięsa, ale jednak trochę muszę. No i w piątki nie jem go wcale, połączyłam swoje chrześcijaństwo z małym wstępem do wege diety. Wierzę, że jeszcze kiedyś zostanę roślinożercą, ale to nie może być teraz z pewnej przyczyny, którą jest brak czasu. Ledwo wyrabiam się z nauką, jak mam wolny czas to odpoczywam, czytam, gram. Nie mam siły na staranne wybieranie w sklepie odpowiednich produktów oraz na naukę gotowania. Postanowiłam, że odłożę mój plan do wakacji. Kiedy już będzie luźniej, na nowo powoli spróbuję więcej czytać o wegetarianizmie, zacznę przygodę w kuchni. Teraz to nie ma sensu, jeśli nie mam czasu i robiłabym to niedokładnie, to jeszcze gorzej wpłynęłoby na mój organizm i szybko bym się wykończyła. Niemniej nadal zachęcam wszystkich do ograniczania zwierzęcych potraw.

***

W sumie od 1,5 godziny dwa razy piszę właściwą część notki. Najpierw ze szczegółami, potem bardziej ogólnie. Teraz stwierdziłam, że jednak nie, że to tylko moje i nie mogę Wam tego powiedzieć. Nie wiem, czy robię dobrze, bo przez to w nikim nie umocnię wiary. Ale trudno, może to nie moje zadanie, nie na tą chwilę. W każdym razie teraz wierzę w Boga, tak mocno, jak jeszcze nigdy przedtem. I jestem niewiarygodnie szczęśliwa, dzieją się cuda, spełniają się moje modlitwy. Już niczego nie potrzebuję, tylko tyle, by ten stan trwał na zawsze.

48. To tylko zwierzęta

Ech, trochę się podniosłam, przynajmniej tymczasowo. I zaczęłam poważniej myśleć o jakiejś zmianie w sobie. Ściślej mówiąc, wybrałam wegetarianizm.

Postanowiłam: otwarcie zakomunikuję to rodzicom. Cóż, w końcu, trochę okrężną drogą, ale jednak powiedziałam, że przechodzę na roślinną dietę. Mamie nie za bardzo przypadł ten pomysł, lecz postaram się stopniowo ją przekonać. W końcu to nie tak, że przestałam całkiem jeść mięso, póki co po prostu staram się go ograniczać. Wyszukuję sobie różne przepisy w internecie, zapisałam się do akcji "Zostań wege na 30 dni!" <tutaj> i codziennie dostaję maile z nowymi jadłospisami, informacjami, itd. Naprawdę polecam, jeśli ktoś chciałby spróbować. Akcja jest całkowicie darmowa, podaje się tylko swojego maila.

Dlaczego akurat wegetarianizm? Uznałam, że na tym rzeczywiście mi zależy i że jest to wykonalne. Choć muszę uważać, przy wadze niespełna 40kg i wzroście 162cm trzeba pilnować diety. Ale wierzę, że dam radę. A poza tym, o ile nigdy wcześniej nie znałam żadnego wegetarianina, o tyle nagle po Nowym Roku zaznajomiłam się z dwiema wegetariankami (jedna chodzi do mojej klasy, druga do równoległej). Do tego w ostatnią środę, na lekcji poświęconej chowu (chowowi?) zwierząt oglądaliśmy drastyczny film dotyczący losu przemysłowych kurcząt. To, jak te pisklaki muszą się gnieździć po kilkaset w małej skrzyni, jak są traktowane i przerzucane niczym zwyczajne przedmioty, jak idą centralnie pod nóż, a ludzie patrzą na to bez żadnych emocji... Tego się nie da opisać. Na samą myśl robi mi się niedobrze, łzy ciekną po policzkach.

Chciałabym serdecznie Was zachęcić do spróbowania roślinnej diety. Ja doskonale wiem, że ciężko jest sobie wyobrazić całkowite odrzucenie ulubionej wędliny, mielonych babci czy hamburgera w McDonald's. Ale przecież to nie musi być tak wszystko naraz, można ograniczać stopniowo. Jeśli nie ze względu na zwierzęta, to może chociaż przez chęć zdrowszego odżywiania się, może zgubienia kilku kilo, może ktoś chce wspomóc ekologię. Każdy powód jest dobry. Ważne, żeby naprawdę chcieć jakoś zadziałać w tym kierunku.

"Auschwitz zaczyna się wszędzie tam, gdzie ktoś patrzy na rzeźnię i myśli: to tylko zwierzęta."
-Theodor Adorno